Psychotische buurman stak Eileen en Mayonne neer: 'Het heeft ons veel gebracht'

Al een paar dagen zat Eileen op een boot met mensen die ze niet kende. Ze was op kitesafari in Egypte en zag haar medekiters kijken naar het litteken op haar buik; twintig centimeter, dwars door haar navel, van boven naar beneden. Uit ervaring wist ze: in het begin kijken ze alleen en zegt niemand iets, maar altijd komt er een moment dat iemand ernaar vraagt.

En ja hoor, zo ging het drie weken geleden ook. Na een paar dagen kiten, zonnen en chillen in bikini vroeg iemand nieuwsgierig: 'Hoe kom je aan dat litteken?' 'Een darmoperatie', zei ik, want ik vertel nooit meteen het hele verhaal. Als mensen toch meer willen weten, vraag ik: 'Kun je tegen een bloederig verhaal?'"

Door EMDR-therapie kan Eileen (36) nu, twaalf jaar later, over het steekincident praten alsof ze er van een afstandje naar kijkt, vertelt ze in haar huis op een dijk in Monnickendam. Een roedel honden scharrelt om haar heen. Een half jaar geleden is ze samen met haar vriend naar deze woning verhuisd. Hier is ruimte voor het hondenhotel en de uitlaatservice, een onderneming die in coronatijd is ontstaan.

Dan komt Mayonne (34) het hek door, ze heeft vier honden mee. Een van hun vader, de rest is oppashond. Ook zij kan zonder nachtmerries terugblikken op die ene nacht.

Aangevallen

Het was 17 maart 2011, een donderdagavond in Amsterdam. Eileen en Mayonne, toen 24 en 22 jaar, hadden gewerkt, allebei in de horeca. Tien dagen eerder waren de zussen teruggekomen van een vakantie in Thailand, samen met hun vader en peetvader. Ze hadden elkaar sindsdien weinig gezien, ook al woonden ze samen. Dus gingen ze de kroeg in. Nadat het café dichtging, fietsten ze naar huis.

Het appartement was op vierhoog in Amsterdam-West. De zussen zetten de fiets voor hun portiek in het fietsenrek. De onderbuurman, die in het portiek naast dat van hen op de begane grond woonde, moet het gerammel met de sloten hebben gehoord. Hij trok het gordijn open. "Ineens stond hij buiten, in zijn ochtendjas en onderbroek. Bloot en groot en zijn ogen op standje gek", zegt Eileen. Hij rende op de meiden af. "Ik dacht: what the fuck gebeurt er? Met de fietssleutels nog in mijn hand sloeg ik van me af."

'Hij heeft een mes!'

Mayonne twijfelde niet en trok de buurman van Eileen af. Vervolgens viel hij haar aan. "In het licht van de lantaarnpaal zag ik een flikkering. Had hij nou een mes?" zegt Mayonne. "Het voelde als een boksbeugel." Als de man het voorzien had op de een, trok de ander hem ervan af. Om en om en om. Dan de een, dan de ander.

Eileen: "Een man met een helm op zag het. Ik liep zijn richting in en schreeuwde: 'Help, help, hij heeft een mes'. De man rende weg." Eileen keek om en zag hoe de buurman instak op haar zusje. 'Als Chucky, die moordlustige pop uit de horrorfilm, tak tak tak. Ik rende erop af en gooide al mijn gewicht tegen dat logge lijf."

Het werkte. Hij rolde van Mayonne af en bleef even liggen. Het was het eerste moment dat ze niet werden aangevallen en kans zagen weg te rennen. Eileen: "Ik wilde snel, maar dat lukte niet. In slow motion haalde ik de overkant van de straat." Ze verstopte zich achter een geparkeerde auto en zocht Mayonne. "Die stond verdwaasd tegen een witte auto. Het bloed gutste uit haar hand en druppelde van haar hoofd."

Spierwitte gympen kleurden rood

Mayonne: "Mijn spierwitte gympen, net gekocht op die vakantie in Thailand, kleurden rood. Ik wist: dit is foute boel." Eileen liep naar Mayonne en tilde haar op. Dat lukte niet, ze zakten in elkaar en hielden elkaar stevig vast. "Ik wil slapen", zei Mayonne. "Nee, nee, kijk me aan. Niet slapen, niet slapen!" Eileen: "Ik kon niet meer, Mayonne kon niet meer en hij stond nog aan de overkant van de straat met dat mes en keek naar ons. Ik wist niet meer wat ik moest doen." Mayonne: "Ik voelde me zó kwetsbaar."

Dan: Bam, twee koplampen in hun gezicht. Een busje met werklui. "Ze deden niks om ons te helpen, maar zeiden: 'De politie komt eraan.' Niet veel later verlichtten zwaaiende sirenes de straat. Politie, ambulances. Ineens was het druk. De zussen werden uit elkaar gehaald en allebei in een andere ambulance gelegd. Eileen: "We wisten van elkaar niet waar we heen gingen en of de ander het zou redden. Die rit naar het ziekenhuis was vreselijk."

Bloedbad

Op de eerste hulp lagen ze naast elkaar. Mayonne bleek 17 steekwonden te hebben, Eileen 15. De vloer van de eerste hulp was een bloedbad geworden. Het lemmet van het mes bleek later zo'n twintig centimeter lang en een centimeter dun. In eerste instantie leken de wonden oppervlakkig, maar van binnen hadden ze veel schade aangericht. In de operatiekamer bleken hun darmen geperforeerd. Een duim werd aan elkaar genaaid. Steekwonden op armen, benen en buik gehecht. Eileen: "We hebben veel geluk had. Er zaten drie steekwonden in de buurt van mijn hart, maar mijn slagader of mijn hart was net niet geraakt."

Mayonne laat de tas zien die ze die nacht droeg en altijd heeft bewaard. In de dubbele leren schouderband zitten twee gaatjes. "Deze tas was mijn redding, hierdoor heeft het lemmet mijn slagader niet bereikt." Ze laat een klein litteken zien op haar schouder, daar is het mes naar binnen gegaan. Dan steekt ze haar arm uit en wijst naar een litteken op haar onderarm. "Kijk, hier ging het mes erin", ze draait ze haar arm om, "en hier kwam het er weer uit."

Psychotisch

Wat achter de aanval zat, werd later tijdens de rechtszitting duidelijk. De man had een psychose. Voor zijn psychische kwetsbaarheid kreeg hij medicatie van zijn moeder, maar die was al even ziek waardoor de man een week lang zijn medicatie niet had gehad. "Hij bleek een messenverzameling in huis te hebben. Hij werkte niet, dat wisten we, want hij keek de hele dag oorlogsfilms en porno."

Mayonne had eerder een melding gemaakt bij het politiebureau om de hoek omdat hij naakt voor het raam stond en haar strak aankeek. "Ik wílde zijn geslachtsdeel niet zien. Ik wilde niet dat hij porno bij ons door de brievenbus gooide. Een keer zat ik in het raamkozijn in de zon en zag hem ineens aan de overkant van de straat naar me kijken. Het was een opstapeling van dingen waardoor ik bang was voor hem. Of eigenlijk: boos op hem. Ik wilde me gewoon veilig voelen."

Eileen: "Ik zeg altijd: we waren op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, maar nu Mayonne dit zegt, twijfel ik daaraan." Mayonne: "Het voelde alsof hij het op mij had gemunt. Dat was misschien niet zo, maar zo voelde het wel."

Eileen: "Op de vraag waarom hij het gedaan had, zei hij in de rechtszaal: 'Meisjes steken. Vies. Bah.' Dat bleef hij maar herhalen. Hij was duidelijk onderontwikkeld. Ik begreep niet waarom deze man zelfstandig woonde." De buurman kreeg tbs met dwangverpleging. "Prima", zeggen de zussen.

Geen therapie

Na het steekincident kreeg Eileen EMDR-therapie omdat ze het beeld van een bloedende Mayonne tegen die witte auto niet uit haar hoofd kreeg. Mayonne wilde geen therapie. "De eerste negen maanden was ik een plant: ik zat verdoofd in de hoek van de kamer en onderging alle politieverhoren en de rechtszaak. Daarna vond ik het mijn tijd en energie niet waard, ik wilde niet dat deze man nog langer mijn leven beïnvloedde."

Dat snapte niet iedereen. "Mensen zeiden: 'Je hebt een trauma, waarschijnlijk PTSS, de klap komt nog wel.' Dat geloof ik gewoon niet. Het is nu twaalf jaar geleden en ik voel me prima. Als ik erover wil praten, heb ik genoeg mensen om me heen met wie dat kan. Het helpt ook dat Eileen hetzelfde heeft meegemaakt, zij snapt precies hoe ik me voel."

Vrije jeugd

Na de steekpartij verliet de buurman zijn woning. Toch voelden Eileen en Mayonne zich niet meer veilig in hun eigen huis, ze wilden niet meer elke dag door de straat fietsen. Er waren te veel herinneringen.

Via de gemeente kreeg Mayonne met voorrang een andere huurwoning, Eileen kreeg door woningruil ook een andere plek. Ieder in een ander stadsdeel. "Voor het eerst woonden we niet meer bij elkaar", vertelt Mayonne. Dat was even wennen, de band tussen de zussen is sterk. Dat komt door hoe ze zijn opgegroeid, denken ze. 

"Mijn ouders waren reislustige, vrijgevochten mensen. Mijn vader, een Engelsman, zei altijd: 'I'm not part of the system'. Een omgebouwde vrachtwagen was ons thuis. Wij sliepen in een zelfgemaakt houten bed", zegt Eileen. "Mijn ouders verkochten zelfgemaakte sieraden op markten in Spanje. Er waren weinig andere kinderen in onze omgeving. Mayonne en ik waren op elkaar aangewezen."

Nomadenbestaan

Ze leefden een nomadenbestaan waar bedtijden niet bestonden. Tot Eileen vijf jaar was en naar school moest. "Mijn ouders reden de vrachtwagen naar Amsterdam, eerst stond die nog op een veldje buiten de stad. Later had mijn moeder toch een appartement geregeld." Het was de woning op vierhoog in Amsterdam-West, waar de zussen later samenwoonden.

Die onbevangen jeugd heeft volgens de zussen bijgedragen aan hun verwerking. Eileen: "Dat had ik eerst niet door. Ik heb me afgezet tegen die rare hippie-ouders van ons. Een voorbeeld: toen ik voor het eerst ongesteld werd, was pa zo trots dat hij op een site een stukje maan voor ons kocht, om onze vrouwelijkheid te vieren. Toen Mayonne ongesteld werd, kregen we beiden een stuk beschermd regenwoud. In mijn puberteit wilde ik dat ze 'normaal' waren, net als ouders van vriendinnen. Maar wat ik van ze heb geleerd is meer tijd te steken in het leven en de mensen om je heen dan in je carrière en materialistische dingen."

Hecht gezin

Die investering zagen ze in het ziekenhuis. Mayonne: "Het was drúk! Er stonden zoveel bloemen op onze kamer dat we ze in onze rolstoelen hebben uitgedeeld aan alle mensen op andere kamers die geen bloemen of visite hadden." Het waren niet alleen de vele mensen die voor hen klaarstonden. Eileen: "Ons gezin is hecht, we kunnen alles bespreken. Altijd."

Mayonne begint te lachen: "Soms zijn we te hecht. Onze ouders gingen scheiden toen ik achttien was. Zowel mijn vader als mijn moeder nodigde zichzelf altijd uit. Ze waren o-ve-ral bij: vakanties, feestjes. Mijn moeder vocht als een leeuwin voor ons, mijn vader woonde in Frankrijk, maar reed elke drie weken naar Amsterdam en sliep dan bij een van ons." Eileen: "We hadden inmiddels vriendjes en een eigen leven. Hadden we ons juist ontworsteld van onze ouders, stonden ze weer op de stoep." Mayonne: "We waren papa's prinsesjes. Toen we in het ziekenhuis lagen, week hij niet van ons bed. De pijn en onmacht in zijn ogen was onbeschrijflijk."

Hun vader overleed in februari van dit jaar aan kanker. Eileen en Mayonne verzorgden hem in zijn laatste fase. Eileen: "Onze moeder en haar partner, met wie ze lang samen was voor ze mijn vader leerde kennen, hielpen ons erbij. We bleven maar koffie zetten voor al zijn vrienden die langskwamen. Hij is meegegaan naar dit huis in Monnickendam. Hier is hij gestorven, met ons om hem heen."

Hartenpijn

De dood van hun vader valt zwaarder dan het steekincident, beamen ze allebei. In tranen: "Die aanval was overleven en doorpakken, dit is hartenpijn. Dat voelt veel zwaarder."

Toch ervaren ze deze twee levensveranderende momenten niet alleen maar als negatief. "Na het steekincident zijn er ook veel goede dingen gebeurd", vertelt Mayonne. "We leefden nog en wilden alles uit het leven halen." Eileen: "Ik heb vanalles geprobeerd; horeca, acteren, schipper op een rederij. Elke 17 maart van het jaar, op de nacht van de steekpartij, vierden we het leven uitbundig in een café. "Dan werden we helemaal starnakel", lacht ze.

"Het waren bijzondere avonden, maar na tien jaar vonden we het wel mooi geweest. De buurman had ons leven lang genoeg beheerst, dat wilden we niet meer." Op de avond dat ze hadden uitgesproken dat het nu klaar was met hun jaarlijkse ritueel, lag er een brief van Justitie in de bus; de buurman was in de tbs-kliniek overleden. "Raar toch?"

Ook na het overlijden van hun vader blijft de drang om net als hij alles uit het leven te halen. Veel te reizen, hard te werken. Dat doen ze nu met de hondenuitlaatservice en het hondenhotel. Ze hebben de onderneming samen met Anne, de vriend van Eileen. Eileen: "Jarenlang voelde alles zwaar. Dit is ondernemen en werken zonder dat het veel moeite kost. Mayonne: "Als ik met een roedel op het strand loop, ben ik gelukkig. Dit is mijn baan, dit mag ik elke dag doen. Dat is voor mij vrijheid."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.