Huilende mannen, schaterende vrouwen: fotograaf rekent af met clichés
Mannen huilen niet. Die moeten sterk zijn en zorgen voor hun vrouw en kinderen. En dames? Die horen zeker niet luidruchtig te lachen. Want dat is onvrouwelijk. Amateurfotograaf Maud Fernhout wil met haar fotoshoot afrekenen met zulke hardnekkige clichés.
Ze legde 20 mannen en 20 vrouwen vast op de gevoelige plaat voor haar bijzondere project 'What real men cry like / what real women laugh like' (hoe echte mannen huilen / hoe echte vrouwen lachen). Fernhout (19) staat naar eigen zeggen voor kritische fotografie, waarin ze maatschappelijke vraagstukken en discussie niet schuwt. In haar meest recente werk laat ze haar modellen zien in zogenaamd 'vreemde genderrollen'. De sterke man die huilt. Of de lieflijke dame die keihard lacht.
Puur uit interesse
De modellen vond Fernhout in haar vriendenkring, maar ook op Facebook. 'Ongeveer de helft' van de deelnemers gaf zich puur uit interesse over aan het project. En zijn ze dan direct blij met het resultaat?
Nee, zegt Fernhout. "Veel vrouwen gaven eerst aan ontevreden te zijn over het resultaat. Maar dan wel alleen over de foto's van zichzelf. De foto's van andere vrouwen vonden ze juist heel mooi. Ze vroegen zich dan hardop af waarom zij zelf niet zo'n mooie lach hebben." Aan keihard lachen kleeft kennelijk een beeld van lelijk, of onvrouwelijk. Maar niemand van de dappere modellen trok haar medewerking in. Dat gold niet voor de huilende mannen. Zo liep een van hen tijdens de shoot boos weg. En andere heren kwamen niet opdagen. Fernhout spreekt van een interessante ervaring, maar ergens snapt ze het ook. Want de drempel voor (hard) lachende vrouwen ligt een stuk lager dan voor zichtbaar huilende mannen.
Desnoods een ui
Vrouwen kwamen in groepjes, zodat Fernhout veel sneller meer dames voor de lens kreeg. De mannen kwamen alleen. Daarmee zat ze dan gemiddeld genomen, per persoon, twee à drie uur opgescheept in haar studentenkamertje in Utrecht. En dan zitten, praten, filmpjes kijken, muziek luisteren en desnoods een ui schillen om in de juiste sfeer te komen. "Want het moet er toch uitkomen." Niet dat ze denkt dat een ui zo'n wondermiddel is: "Maar het leidt wel af van mij en de camera." Terugkerende gespreksonderwerpen zijn volgens Fernhout 'dode vrienden en familieleden'. "Vaak werkt dat. Jongens hebben daar nog vaak tranen voor over."
De nazorg bestond vervolgens bij veel mensen uit nóg meer praten, zegt Fernhout. "Anderen gingen meteen weg. Ik heb iedereen bij vertrek in ieder geval een dikke knuffel gegeven. Maar waar mogelijk heb ik mij aan de situatie aangepast."
Studeren in Praag
Inmiddels gaat het hard met haar Facebookpagina, maar dat had de ambitieuze fotografe vooraf niet zo ingeschat. Ze wil fotografie studeren in Praag. En wellicht komt er een boekje met daarin de foto's en bijbehorende citaten van de deelnemers. Die zijn namelijk vooralsnog alleen te bekijken op haar website: http://www.maudfernhout.com/
Maud Fernhout