Larissa raakte na een relatiebreuk haar hond kwijt: 'Hij was mijn beste vriendje'

"Na drie jaar een relatie met Roy te hebben gehad, wist ik dat hij onredelijk en rancuneus kon zijn als hij boos is of zich tekort gedaan voelt. Toch had ik niet verwacht dat hij zo laag zou zinken dat hij onze hond Cooper als machtsmiddel zou gebruiken om mij te raken. Dat hij dit wel heeft gedaan, doet me meer pijn dan ik kan uitdrukken. Bijna iedere dag denk ik wel even aan Cooper, mijn lieve maatje."

"Ik leerde Roy zes jaar geleden kennen tijdens een feest in ons dorp. Ik kende hem al een beetje van gezicht, we hadden gemeenschappelijke kennissen. Vrijwel meteen hadden we een goede klik, ik moest erg lachen om zijn droge humor. Die avond zoenden we, een week later gingen we uiteten en bleef hij slapen. 

Vanaf dat moment was het aan tussen ons. Ik was heel verliefd op Roy, hij was zo anders dan mijn eerdere partners. Roy was galant, hij hield de autodeur voor me open en schoof mijn stoel aan. Ook kon hij heel attent zijn. Hij wist dat ik de kibbeling van een bepaalde viskraam erg lekker vind. Op vrijdagen reed hij vanuit zijn werk via een andere route langs die kraam naar huis, zodat we samen met een visje het weekend konden inluiden."

Heel wat ruzies

"Toch merkte ik na een paar maanden ook minder leuke kanten aan hem. Roy kon boos worden om kleine dingen, bijvoorbeeld als ik iets later bij hem kwam dan afgesproken. Dan schoot hij echt uit zijn slof. 

Ook werd hij een keer heel pissig toen ik was vergeten vlees te ontdooien voor die avond. Ik ben niet op mijn mondje gevallen dus ging daar dan flink tegenin. Waarschijnlijk hebben zijn buren van heel wat ruzies van ons kunnen meegenieten."

"Doordat het geregeld knetterde tussen ons, wilden we beiden niet samenwonen. Ik hield dus mijn appartement aan, zodat we niet te veel op elkaars lip zaten en afstand konden nemen als het even niet zo lekker liep tussen ons. 

Na een jaar besloten we wel samen voor een hond te gaan. Ik ben een onwijze hondenliefhebber maar had er in mijn eentje nooit tijd voor. Voor mijn werk zit ik veel op de weg, praktisch gezien kon dat gewoon niet. Maar samen met Roy was het ineens wel mogelijk. We spraken af dat Roys huis de vaste plek zou worden voor onze hond. Ik was daar toch zo’n drie tot vier dagen per week, dus we konden de zorg dan mooi verdelen."

Allerbeste vriend

"Dolgelukkig was ik toen we Cooper konden ophalen, een lieve Bolognezer van vijf jaar oud, toen zijn baasje niet meer voor hem kon zorgen. Cooper was een heel bijzonder beestje. Hij leek mijn humeur perfect aan te voelen. Als ik me rot voelde, legde hij zijn snuit in mijn schoot. Was ik vrolijk, dan sprong hij enthousiast om me heen. Het klinkt misschien zweverig, maar als ik zijn ogen keek, zag ik zijn ziel. 

Cooper werd mijn allerbeste vriend. Waar ik liep, volgde hij. Van te voren riep ik dat een hond no way bij ons mocht slapen, maar uiteraard belandde Cooper al gauw aan ons voeteneinde. Ik miste hem echt als ik in mijn eigen appartement sliep."

"Hoe fijn het ook was met Cooper, de relatie met Roy zelf liep helaas steeds stroever. Zijn moodswings vond ik heftig, het was echt 'Jantje lacht, Jantje huilt'. Daarnaast besteedde hij steeds minder aandacht aan mij. Vrienden, werk en voetbal vond hij belangrijker. Dat kaartte ik meerdere keren aan en dan werd hij of heel boos of hij beloofde beterschap, maar dat hield hij nooit vol. 

Steeds vaker begon ik me af te vragen waarom ik nog eigenlijk met hem samen was en of ik niet gelukkiger was zonder hem. Ik besefte dat Cooper vooral de reden was waarom ik nog bij Roy was, onze lieve hond was de verbindende factor. Dat leek me geen basis voor een relatie, dus na drie jaar maakte ik het uit met Roy."

Co-ouderschap over Cooper

"Waar ik op zijn minst een fikse woedeaanval had verwacht, reageerde Roy eigenlijk verrassend begripvol op mijn beslissing en op onze breuk. We maakten afspraken over een soort co-ouderschap over Cooper. Ik had nog altijd de sleutel van Roys huis, dus we spraken af dat ik Cooper twee keer per week vroeg in de middag zou ophalen zodat ik lekker met hem kon wandelen en knuffelen, en dat Cooper ook bij mij kon logeren als dat zo uitkwam.

Ik zou hem iets minder zien dan eerst maar was heel blij dat hij nog in mijn leven bleef en dat Roy en ik het zo onderling konden regelen."

"Een paar maanden lang ging deze regeling prima. Vaak was Roy op zijn werk als ik Cooper kwam halen, dus ik zag hem amper. Door mijn wisselende werkschema hadden we geen vaste dagen afgesproken, en na een tijdje merkte ik dat Roy amper op mijn appjes reageerde en dat ik echt moeite moest doen om Cooper te kunnen ophalen. 

Op een gegeven moment gaf ik het op om met Roy te overleggen. Aangezien ik toch zijn sleutel had, haalde ik Cooper gewoon zoals afgesproken twee keer per week op. Uiteraard liet ik Roy dan wel weten dat ik Cooper meehad. Blijkbaar vond hij dit toch niet zo leuk, want toen ik op een dag mijn sleutel in het slot stak, bleken de sloten te zijn veranderd. Ik kwam er niet in, terwijl ik Cooper bij de voordeur enthousiast hoorde blaffen omdat hij mij hoorde."

Trillen van woede en machteloosheid

"Ik snapte er niets van en belde Roy, die niet opnam. Ik kon niet anders dan met pijn in mijn hart weer weggaan. Ik bestookte Roy die dag met appjes en kreeg pas later in de avond een reactie van hem. Hij schreef dat de regeling wat hem betreft niet werkte, hij wilde zijn privacy en meer afstand van mij. En, zo voegde hij toe, Cooper was zíjn hond want hij zorgde vaker voor hem. 

Het bloed trok uit mijn gezicht weg toen ik deze berichten las en ik begon te trillen van woede en machteloosheid. Ik kende Roy, ik wist dat hij dit meende."

"Ik heb zo veel gehuild om Cooper, het was haast liefdesverdriet inclusief een gebroken hart. Ik miste hem enorm. ’s Nachts lag ik met hartkloppingen wakker en haalde ik allerlei scenario’s in mijn hoofd over hoe ik Cooper zou kunnen ontvoeren. 

Ik kreeg bijna haatgevoelens voor Roy. Maar wat kon ik doen? Ik wist heel goed dat ik niet in mijn eentje voor Cooper kon zorgen, en ik wist ook dat hij het goed had bij Roy. Uiteindelijk heb ik het moeten loslaten."

Niet zomaar een hond

"Ik snap wel dat Roy niet meer op mij als ex in zijn leven zat te wachten en dat hij afstand nodig had. Maar ik neem het hem wel kwalijk dat hij zo’n harde, botte beslissing nam waarvan hij wist dat het mij veel pijn zou doen. En dat hij totaal niet heeft gekeken naar andere oplossingen, bijvoorbeeld een overdracht op neutraal terrein. 

Nooit meer zal ik een hond met iemand delen, want als de relatie verandert komt er alleen maar gedoe en verdriet van. Cooper was niet 'zomaar een hond', maar echt mijn beste vriendje en onvervangbaar."

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl